Boş Sayfa Şiiri - Teyfik Abanoz

Beyazını toz kaplamış bu sayfanın,
Devrik cümlelerinde sesleniyorum sana…

Şiir bitti,
Şair öldü.
Dalları matem bastı,
Çiçekler özüne küstü.
Rüzgârlar tersine esti,
Uçurtmamın ipleri koptu.
Talihin gözüne mil çekildi,
Bela bahtıma hükümdar oldu.
Çocuk seslerini çaldılar günümden,
Düşlerim firari geceler boyu.

Âşık göçtü,
Maşuk kayıp.
Sevilen sevene yol veriyor,
Yollar sevene geçit vermiyor.
Soluk alması kolay da,
Can vermesi kolay olmuyor.
Gözyaşları goncaya su olsa da,
Kabirde güller açmıyor.
Kelebek misali ömür,
Yalnız geçmek bilmiyor.

Salâ okundu,
Kurban razı.
Cellâdın kolları bağlı,
Ferman kesin kararlı.
Beyaz açan karanfiller,
Kan kırmızıya sevdalı.
Baş koyduğu yolda,
Baş vermekmiş davası.
Gönülde yer tutmazken,
Boşlukta yer tutmakmış muradı.

Sen seninle,
Ben bensiz.
Mısralar sahipsiz,
Şiirler şairsiz.
Sayfalar tozlu,
Kalemler kefensiz.
Beden can derdinde,
Ruh can verme.
Semada ki avuçlar,
Gittiğinden habersiz.

Sen gittin,
Şiir bitti,
Şair öldü!
Bu boş sayfa,
Dert ortağım oldu.

Aşk boş bir sayfaya bakıp,
Saatlerce konuşmaktır.
Ve ayrılık her boş sayfanın,
Beyazıdır…