Boş Oda Şiiri - Ferhat Topkaya

Yalnız başıma oturmuyorum aslında bu odada
Bıraktığın kanepe hemen yanı başımda.
Ha, bir de sessizliği var gecenin,
Uğultusundan duramayıp,
Ağıt ağıt kovaladığım...

Az önce paylaştığımız sıcak çayın kokusu da burada,
Sinmiş, işlemiş içime...
Ama boştu bardaklar, aldın, gittin,
Bırakmadın tek şahit geride,
Benden başka...

Bir zamanlar Unutmuştun oysa,
Telaşlı, çaysız,
Boş bardaklarla gelmiştin bu odaya.
Kahkahalarla kovalamıştık uğultusunu gecenin...

Sözlerim, gözlerim, tenim!
Ben hala o adam...
Sen hala o kadın...

Gözlerin, sözlerin, tenin,
Alıp gittiğini sanıyorsun ya.
Hepsi burada aslında.
Gecenin üçünde,
Gözyaşlarımın tuzunda,
Dudaklarımdan dökülen, bana ait ya da değil, şiirlerin tadında,
Uykumda, düşümde, uyanışımda,
Çiçeklerin sana haset kokusunda,
Çıkmaz yollarda,
Ansızın bastıran yağmurda,
Yazımda, kışımda,
İlk ve son baharımda,
Aldığım her nefeste,
Mazide, tam da şimdi, mahşerde, ahirette,
Kalemimde,
Sazımda,
Şu an okuduğun, gizine isyankar mısralarımda...
Karakutumda,
Naz'ımda,
Nil'imde,
Başucumda,
Şu her sabah aynada gördüğüm sırılsıklam, tepeden tırnağa sana bulanmış adamda...

Gördün ya,
Yalnız başıma oturmuyorum aslında bu odada...
Sen de varsın, yalnızlığım da...

21 Kasım 2012, Ankara