Boş.luk,-ta Şiiri - Erkan Karakiraz

yürüyüşü aksar devrimcinin kör inanç huzurunda
tamamına erer döngü, çözünür: sokakların tenhalığıdır düş gücün
teşhis: düş zayıflığı. gailesizce oyalanış eşikte
sular durulur durulmaz sessizliğe gömülen yaz bahçesi,
kaybolduğunda kendini buluverdiği bütünlüksüz hakikat -yarım yamalak-
renksiz gülüşler çocuksu ağızlarda, bol keseden saçarak sıfatları
bir parça, söz verişlerde yitmiş her sözcük
unutulmuş bir tutam sevi eşliğinde -taze izler bırakan persona-
yiter (yitti!) kokusu, yiter kokusu. yiter. YİT. -e, -r, kok-, -u-, -su.
yiter (ah, yitmez mi?) solgun çiçek de (aç bir keler uykusunda altını oyar ebedi tazeliğin)
yorgun, dalgın yürür dağ başı yalnızlığımız:
debelenen, bir türlü avunamayan, sıkıştırılınca bıçak çeken
en hazır olduğumuz vakit dinlemeye, susan... (sustu.)
el, kilin yüzünde görür testiyi
yüzerken boşlukta, seyrelmiş KÖKLERİM -varlığın cebrine aykırı-
içimin sustuğu, dışımın haykırdığı çöl, soğur, ürkütür papirüse gömdüklerini
yerçekimiyle öpüşür omurga, zemine kavuştuğunda
ve -ve! - canlansın diye parçacıklarının ateşi, biler kendini özne
körelen aşkla, kıvılcımlar çakasıya iki ruhun alaşımında
biley taşından sekenleri, altında saklar tek memesinin
kuyruğa bağlanmış paslı kutu: ümit
güttüğü iki keçi anca, ıslığı dağı taşı tutsa da (çelimsiz bedenin ucunda, yumruklar var, cılız!)
serttir mananın kabuğu dağılır hırpaladıkça / yanıtladıkça
bir an -kullanarak o sabiti- kalır öylece, düşerek tüter semender, şimdiden sonraya (ve öteye)
kili yoğuran eller birikir bilincin gölgealtlarına