Boş Koridor Şiiri - Gökhan Akpınar

Kıvrılarak uzayan
Soğuk ve boş koridorda
Amaçsızca yürüdüm durdum yıllarca
Yalnızlığın sesi çınlarken kulaklarımda
Hissederken soğuğu vücudumda
Ve ruhumda
Belki de ağladım
İlk kez ömrüm boyunca
Ama bir gün
Genişledi o dar koridor
Ve yıkıldı duvarları
Onun yerini aldı
Uzayan gül tarlaları
Tanıştı tüm vücudum
O parlak güneşle
Yanıp tutuştu kalbim
O sıcak ateşle
Bomboş geçen hayatım
Seninle anlam buldu
Ve yaşanır oldu dünyam