Gülfiraz Şiiri - Hamza Mamaş

Senle başladım yaşamaya.
Gözümü senle açtım.
Şiir yazmayı da öğrettin bana.
Yüreğimin sesini seninle duydum.
Seninle tutuldum ilk sevdaya.

Herşey değişti sen gelince.
Yaşam hevesim,
Umudum,
Huzurum hepsi sen oldun.
Tüm evreni kuşatıyorsun,
Varlığım sen oldun.
Sımsıcak bahar sen,
En güzel mevsim sen,
İlk cemre, ilk çiçek sen oldun.

Şiir bilmeyen kızlar tanıdım senden önce.
Kıymet bilmeyen, gözleri gülmeyen.
Ya hoyratlığına kapılmış hayatın,
Ya yaşamaktan bihaber.
Gök kubbedeydi gözleri.
Yer yüzünü görmeyen.
Yüreğimin kapısından öylece geri dönen.
Yaş aldıkça anlıyorum,
Onlardı sana sıra veren.
İşin sonunda sensin gelişiyle sevindiren.
Kısacık ömrümü cennete çeviren.

Zorlu tırmandığım yollar seninle selamette.
Her köy, her yol, her deniz seninle güzel.
Boşluğumu dolduran diğer yarımsın.
Aynımsın, güneşimsin, ay'ımsın
Yeryüzünde, huzurdan bana düşen payımsın.
Sevmezdim sayıları, sen uğurlu sayımsın.
Varlığını neye benzetsem az,
Kıblem desem yetmez haşa sanki tanrımsın.

Ne kadar yazsam,
Ne kadar söylesem,
Ne kadar çağırsam azsın.
Ey Mevla!
Yarın ruz-u mahşerde beni yar ile cem eyle.
Ağaç olmasamda, cennette filiz eyle.
Hoştur dili, hoştur yüzü, gülistandır ruhu.
İkimizide cennette gülfiraz eyle.

Ey Hüda!
Ne fani mülktedir gönlüm,
Ne de ölümsüzlük derdinde.
Baki kalsın hak,
Baki olsun yar...
Bugün dünya, yarın ukba, hep gülümü göreyim,
Kapansın gayrı emel, ikinizi göreyim.