Boş Kağıt Şiiri - Esma Nur Sarı

Yazılır mıydı düşüncelerimden kitap,
Konuşurdu yine bilinmez hitap.

Gitse keşke bütünlüğüm, dağılsam,
Yollarda değil gönüllerde arasam.

Kalmadı mecalim, yok artık sana derman,
Elbet diyecektin bir gün aman.

Neticede değil önemli,
Bilir misin kendini bu denli.

Kağıt boş, kalemde mürekkep yok,
Ama gelsen sorsan gönüller hep tok

Nereye götürüyor kim bilir seni,
Bilirim diyeceksin yine nefsini.

Sorulmaz hesabın sanma,
Bu yalanlara inanıp kanma.

Sevgiyle aşk meşk karışmış,
Yaşlıların yüzü üzüntüden kırışmış.

Görünmezlik değil bu seninki,
Üzüyorsun bilmeden kalbindekini.

Bak yine dalmışım sebep sen,
Yanıyor dilim mi yüreğim bilmiyorken.