Işıkları çoktan, söndürülmüş evin.
gözlerim arıyor, dantel perdeleri,
Yüzüne bakmıyor, gelip geçenlerin.
Çocuklar basıyor, çalmayan zilleri.
Karanlık odalar, kara böceklerin;
Yıkılmış bacalar, unutmuş tütmeyi.
Duyulmaz yıllardır sesi bebeklerin,
Kırılmış camları, yalnızlık günleri.
Saksıları vardı, pembe çiçeklerin;
Nerede? sulayan, incecik elleri.
Boşalmış odalar, uçuk gölgelerin;
Baykuşların sesi, kaplar geceleri.
Kayıt Tarihi : 8.1.2006 18:49:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!