Boş Bir Meydan Yüzün Ama Ben Onu Okuyoru ...

sanki alatoo meydanındayım
günlerden pazardır
sen daha küçücüksün gülayım
elimden tutmuşsun yürüyoruz
gülüyorsun öyle güzel
-sadece çocukların güldüğü-

uzakta ak kalpaklarıyla
alatooloru kırgızın
hava güneşli ama soğuk
giyinmişiz, ikimiz de çok sıcak
bakıyoruz hayata umarsız
sen çocuksun, ben de öyle…
yaşıyoruz beş buçuk milyonun içinde
biz de mutluyuz
baba-kız şükrediyoruz halimize…

revalutsiya için henüz nevruz olmamış
sene 2004 şubatlardan
yerlerde buz yerlerde kar
yüreğimizde bizi daima yakıp yıkan eriten kül eden
uzakların ateşi var

soruyoruz birbirimize
insan hep böyle mi yaşar
hep uzak bir yerlere
ve hep mi hasretler var
hep mi yürekler kan ağlar…

sonra susuyoruz
kafamızda daha çok soru var…