Boş Beşik Şiiri - Ergün Erden 2

BOŞ BEŞİK

Bir ben kaldım sokaklarda,
Bir de lambalar…
Bakınıyorum kaybettiğini arayan çocuk misali yerlere.
Hava soğuk, ellerim ceplerimde
Dolanıyorum biçare, deli divane

İçimdeki umut beni ısıtan,
Korkmuyor, yürüyorum gecede
Sözlerini hatırlayamadığım bir melodi
Acı var sanki dizelerde, özlem belki, umutsuzluk belki de
Ve fakat ısrarla Zihnimde

Yıkık, viran bir evin önünden geçiyorum
Daha önce hiç görmediğim, anımsamadığım bu şehirde
Kırık pencerelerinden gözüme ilişen, boş bir BEŞİK
Bir ADAM, eski püskü kıyafetler üstünde
Saç sakal birbirine karışmış
Dilinde duyamadığım mırıldanmalar
Soğuktan kızarmış elleri; Sallıyor beşiği bir ileri bir geri…
Anladım şimdi NİNNİ,
Uyutmaya çalışıyor BEBEĞİNİ…

Yaklaştıkça, Sözler…
Beynimdeki MELODİ
Birleştiler kavuşmaya Hasret Sevgililer gibi.
Yüzü, tanıdık.
Nasıl oldu da zihnimdekini bilebildi
Ayrı bedenlerde yaşayan bir RUH gibi
Beni buralara çeken neydi?
Ya o BEBEK şimdi Neredeydi???