Boş Bavul Şiiri - Bünyamin Nesimoğlu

Merhaba uzaklardan geldim desem inanmadığım bir cümle kurmuş olurum.

Ben hep seninleydim sanki ve sen kaçarken çarpıştı yüreğim yüreğinle.

Durdum,sustum ürkektin…

Ürkütmeyeyim dedim…

Belli ki beni beklemiyordun..

Oysa ne çok isterdim beklediğin ben olayım..

Oda ne yüreğin, yüreğin ağzında…

Çok mu korktun bu yabancıdan…

Tanımak istemiyorsun değimli? tanıdıkça ….tanırsan..

Sende yitip giden sevdalara,anılara, anlara bağlanmışsın..

Kopmak istemiyorsun…

Ben gözlerine baktıkça.daldıkça gözlerine

Sen dağlarını gösteriyorsun

Ve sevgili

Ben dağları seviyorum

bütün dağların ardı ümitle dolu

ve ilk yağmur damlaları düşer zirvelere

sel olur katar önüne yaşanmışlıkları

arınır ruhum

arınır hayallerim

senden başkasına yer kalmaz

sevdana tertemiz bir yürek oluşur

dağları seviyorum

bütün dağların ardı ümitle dolu

Haklısın çok dağ aştım ardında ümit olmayan

Ama yoruldum.

Son olur bu sevda yokuşu sonrasında …

Bir yar kıyısında yardan geçerim..

Ve senin yüreğin uçmaya

Kaçmaya hazır…

Kaçarsan anlarım

Ben beklemediğinim

Ama geldim çarptı yüreğim yüreğine

Bilirim zorla girilmez yüreğine

Yüreğine dokunmak isterim Mecnun misali

Susuz dudaklarına nefesimle dokunmayı

Ve cana can katmayı

Gülüşünden aldığım ışıkla ruhunun karanlıklarını aydınlatmayı…

Ama “ sende bir ömür ölmeyecek olan sevda” var..

Kararıyor ufuklarım..

Yüreğim acıyor çarpmadan..

Kanıyor umutlarım…

Senden ricam hiçbir tapib el değdirmesin yarama..

Göm beni kimsesiz aşıklar mezarına..

Geride bir bavulum bak içine benden sonra…

Senden sonra attım geçmişe dair ne varsa…

Bir tek …

Bir tek gülüşünü götürüyorum…

Gittiğim yerde sensizlik üşütecek beni…