Boş Avaz Değil Şiiri - Osman İçer

Dalar iken gözlerimin bebeği;
Şimdi gözlerimde hüzün, yaş değil!
Gösterirken yâre bunca emeği,
Yârin kemandır yüreği; taş değil.

Gonca güller bakar durur rengine.
Cümle mevsim hayran olur seyrine.
Şimdi durup şöyle baktım kendine;
Duruşu Kelam-ı adap; boş değil.

Bakışları anlatırken sevdayı,
Kalem onun ile sevdi yazmayı.
Takıvermiş elmaslardan hızmayı,
Yürüdüğü yollar gülden; taş değil.

Beklerdim ki yârim çıksın karşıma.,
Nail olsun en içten bakışıma.
İsmi güneş olur soğuk kışıma,
Yüreğime verdiği haz; az değil.

Cümle cihan arar böyle sevdayı.
İsterler ki bir yar sarsın yarayı.
Can neylesin onsuz pulu, parayı.
Gönlümün çaresi yardır; Saz değil.

Nasip eyle Rabbim yârin yüzünü,
Gözüme sürmeyi güzel gözünü.
Verme sevdiğime zerre hüzünü,
Gülmez ise, mevsim Kıştır; Yaz değil.

Söylediler en güzel türküleri,
Anlattılar en büyük sevgileri.
Dile gelse şu Osmanın yüreği,
Dildeki yakarış boş avaz değil...