Börtü, Böceğe Can Diyen Güzel

Huzuru bol gülümsemesinde, öylece çakılıp kalakaldığım
Gözlerinde sabah güneşi boy verirken gördüğüm
Bahar, yaz gibi yanaklarından
Umut, şefkat çiçekleri
Ateşten goncalar
Güller açan
Leylim
Kömürümsü kirpiklerinden
Nice yıldızlar topladığım
Sıcaklığı usulca içime akan
Şavkı, şemalı bambaşka bir evren olan
Dünyada sen gibi var mı ola? Ey özünden mutluluk aldığım güzel

Çalımı, fiyakası olmayan, tebessüm yüzünde hiç solmayan
Dudakları sanki umman, saçları ormanlar kadar
Gür ve sık
Hoşgörü, sevecen
Nefesi de gül kokan
En saf en dürüst
İnsan timsali olan
Leylim
Bazen uysal bakışların
Bazen ağır başlılığını
Bazen haşarı
İsyankâr
Bazen çocuksu oluşun
Şaşırtmıyor değil beni
Öpülesi o gül yanakların
Bazen bir dağ zirvesinde
Kar çiçeği kadar bembeyaz
Bazen dikenli tellere takılan güvercinlerden, akan kan gibi kızıl
Dünyada sen gibi var mı ola? Börtü, böceğe, çiçeğe “can” diyen güzel

Adına methiyeler, şiirler yazmak; senin ismini koymak leylim
Seni benzetiyorum bizim oralara, o güzelim yaylalara
Nemrut dağına, Munzur vadisine
Tanrıları kıskandıran
Memleketimin bakir
Topraklarına
Bazen Sarıkamış’a,
Çınar’a,
Gevaş’a
Sason’a
Vicdanı hür, yüzü güzel
Ruhu tertemiz
Hasetlik bilmeyen
Yüreği, hayalleri naif
Bakışların Fırat, Dicle kadar berrak
Deniz mavisi göğün altında kınalı keklik gibi seken
Dünyada sen gibi var mı ola? Yaşamı alnında öpüp paylaşabilen güzel

12.12.2016
İstanbul