Borazan Seslerin Yorgunluğu

Sahafların tozlu raflarına sıkışmışsın
Bahçenin en kuytu yerindeki çiçekler tanır seni
Baldıran acın ortaktır geceye
Gölgelerin sesini toplamış, uzak korkularını gizlemişsin
Sen ey, bozuk saatlerin günde bir defa doğruyu söylediği an
Ey şehrin varoşlarına gitmeyen yol, borazan seslerin yorgunluğu.

Artık, biraz oturup düşünmeye değer bulmak
İnsanları tanımak
Üstüne kapanan büyük kapıları bulmak...
Yoksa umudunu ısıracak bir hayvan
Ki düşlerine bile girdi önceleri
Dünyaya gelmiş olmanın acısı bir yana
Karşılık verememekten bezmiş, cismin
göklerden ağır.

Denizin tabanına uyguladığı muktedir!

Bunları bilmek, bilmediğini çocukça savsaklamak
Dolmuş çöp kovalarını devirmek
Misket yuvarlamak kuyulara,
ki düşünce esen rüzgar
çarpınca zeminine dinecek.

O 'tak' sesi ile yalnız kalmış olacaksın.
Bu olsun seni hıçkırken gördüğümde duyduğum sesin

Belki bu küçük şeylerle doldurduğun ömrü
başka bir bahara taşımak senin görevin.