Bonsai Şiiri - Sümeyye Nuroğlu

bonsai

bir ağaç

ne hale geliyor işte

güzel evet.
ama saksıda artık budanmış
oysa ki...
uçurumun en ulaşılmaz yerinde açardı dalları
kayalıklarına dalgaların vurduğu uçurumlar

kayalıklar yumuşardı gölgesinde
yapraklarını rüzgara uzatırdı..
köklerini kayalar arasından toprağa

2006

ufak tefek olduğuna bakma
bir ağaç barındırıyor kavuğunda
öyle ulaşmak kolay değil ona

herkez ulaşmasın diye
uçurumun en tehlıkelı yerinde uzattı dallarını
yağmur suluyor
güneş ısıtıyor
ay dinlendiriyordu
üzgar salına salına geziyordu yaparakları etrafında

deniz tuzlanıp
dalgayla savaşırdı
duruluyor du ayışığı gecelerde...

sonra
sonrası işte sehbada
bir küçük saksı içinde

yaşıyabilir mi bu onulmaz şehirde
ağladıkça gökyüzü ağlamakta

hırçınlaştıkça deniz dalgalanmakta
ah neye yarar artık bir sehbada
bir çiçekçi dükkanında
idamı sehbasında
göz manzarası için kopartılmış verimli vadilerin yanaklarından

köklerine acımadan
özgürlüğü elınden alınmış

ümitleri saksıda satın alınacak
kuruyunca atılacak

ah insan güzelliği derinlığı için almış

yetiştirmeyi bilse
süs diye sehbada yetiştirmese

sevgisini suyunu eksiltmese
kuruyanlar filizlenir
ah köklerini sevse

ah neye yarar artık bir sehbada
idamı sehbasında

dalları budanmakta...

ama kökleri var...

bir gören var...

hüznünü anlamakta...

Olmazla işi olmayan yeniden açtırır...

sarp kaylıklarda nasıl hayt verdiyse...

savaşçıların atlarını sürdüğü vadilerere olan özlemını biliyor...

görüyor...

bir dua..

yarıyor sehbayı..

kelebek susuyor...

O.... konuşmakta...