Bomboş bir dünyada yaşıyorum

BOMBOŞ BİR DÜNYADA YAŞIYORUM
Savuruyor rüzgar beni bir o yana bir bu yana,
Hasret kaldım sabah güneşinin ışığına,
Bıraktı dost bildiklerim hayatın boşluğuna,
Vuruldum sırtımdan dünyamı yıktılar.

Unuttum gülmeyi konuşuyorum odamın soğuk duvarlarıyla,
Baş başa yüreğim acılarıyla,
Alt üst oldu hayatım bindiğim umut sandalının batmasıyla,
Yaşama sevincimi elimden aldılar.

Vedalaştım neşeli bakışlarımla,
Yaşayacağım beni esir alan acılarımla,
Bir daha konuşmayacağım bana sırt çeviren dostlarımla,
Kıymet bilmeyenler ömrüm boyunca gururumla oynadılar.

Kendi haline bıraktım dünyayı durmadan ağlatan yalanlarıyla,
Birbirlerini zehirleyen yılanlarıyla,
Anlamsız sabahları yıldızsız akşamlarıyla,
Mutluluğumu yok edip kalbime güç veren ümitlerimi kırdılar.

Bir tek dostum var sigaram dumanıyla,
Geçiyor günlerim ayrılık şarkılarıyla,
Bana bir tek şey kaldı bomboş bir kalp kilitli kapısıyla,
Dostluktan sevgiden anlamayanlar beni gülümsemeye hasret bıraktılar.