Bomba - Çocuk ve Bir Anne

TOSHİO’YU bilir misiniz?
Altı ağustos 1945 sabahında
Evlerinin bahçesinde oynayan TOSHİO’NUN öyküsünü
O, dokuz-on yaşlarında bir çocuktu
Minik ellerinden birinde annesinin verdiği fıstıklar
Diğerinde tuttuğu sopayla toprağa uçak resimleri çiziyordu
TOSHİO daha tam anlamıyla savaş nedir? Bilmiyordu.

O sabah kardeşleri arasında ilk o uyanmıştı
Ve gidip annesine sarılmıştı
Annesi yorgun elleriyle saçlarını okşamış
Gözlerinin içi gülen bakışıyla ona bakmıştı
TOSHİO annesinin bu bakışına bayılırdı
Nicedir annesi böylesi bakmayı unutmuştu
Ama şimdi,insanın ta içini ısıtan o bakış karşısındaydı
Annesinin bu bakışını ne kadar da çok özlediğini hatırladı
Ardından, kaybettiği bir şeyi bulmanın mutluluğunu yaşadı
Sarıldı,sarıldı…defalarca annesine sarıldı.

TOSHİO bahçeye çıktı,oyun oynuyordu
Fıstıklarından bir kaçı yere düştü
Eğilip onları geri toplayacaktı
Bir şey onu fırlatıp yere attı
Her yer bembeyaz bir ışıkla yandı
Parladı,yandı.
TOSHİO kendini kaldırıp yere atan şeyden ürktü
Parlak ışıktan ürktü
Küçücük yüreği hızlı- hızlı atmaya başladı
Burnu kanadı
Kollarında ve ayaklarında acı hissetti
Yere düşürdüğü fıstıkları oracıkta unuttu
Yalnız anne diye bağıran sesini duydu
Ardından annesinin sesini duymayı bekledi
Bekledi-bekledi-bekledi
Bir asrın ne kadar zaman olduğunu bilmeden
Ona bir asır beklemiş kadar geldi
Soluklaşan gök yüzüne baktı
Çok uzaklarda annesinin yüzünü gördü
Yorgunluktan solgunlaşmış yüzünü
Gökyüzü annesinin yüzüydü
Annesinin yüzü gökyüzü
Gökyüzünün gözlerinde annesinin tatlı gülüşünü aradı
Bakındı-bakındı-bakındı
Hava karardı
Şaşırdı
Daha önce bu kadar çabuk akşam olmamıştı
Gözlerini yumdu
Sonra yine açtı
TOSHİO bağırmaya başladı
Anne!
Anne!
Anne susadım.
Gökyüzü ceviz iriliğinde su damlaları yağdırmaya başladı
TOSHİO’NUN çağrısıyla annesi yağmura dönüştü
Şehrin üzerinde gün, kül rengine dönmüştü
Hiroşima yanıyordu
TOSHİO’NUN annesi yağmur olmuş, saçlarını okşuyordu…