Bölünmelerim Şiiri - Pervin Özkan

Kendime sapladıklarım vardı önce; bir hayaldi bir düştü…
İçimde kimsesiz gezinenler vardı,
Bir düşe tutundum uzun süre ….
Tutunduklarımın adını da umut koydum
Umudun aslında hayal olduğunu
Gerçek olanın ve mutlu kılanın
Yaşanılan olduğunu öğrendim böylelikle
Baktım bir süre öylece;
Zaman geçiyordu ve ben sevgiyi görüyordum
Sevgili de Sevgiyi…..
Bir sevgiliye bakarken mutlu oluyor insan
Ben mutlu olurken gözlerimde
Mutluluğu gördüm gözlerinde …
Bazen üzgün,bazen derin hüzünlü gördüm bakışları;
İşte onlar kazançlarım oldu benim.
Bakışlar üzgünken yenilmiştik birbirimize…
Bu zamanlarda da işte sevgiyi değerli gördüm; Sevgili de
Elleri ellerimi tutunca anladım ki;
Yarım kalan belki, belki de yaşanılmamış
Belki de çoktan unutulmuş ama istenen ama beklenen
Bir sevgiyi tuttum…

Ama.. Nafile gün hata verdi bugün yine
Ve akşamı bekledim dört gözle
Yağmurlar yağdı ve üşüttü beni
Çünkü sulu sepken düştü yine
Nerde başladı nerde bitecek soruyorum şimdi.
Bir türkünün kanadında gelip;
Zamansız konduğun gibi gözlerime
Zamansız mı uçacaksın? Gitme ….
Ahh! ! ! hüznüm benim sol yarım;
Neden saplandın gene? İnatlaşma yeter benimle
Bıraksana… istemiyorum artık seni
Sevmiyorum; beni sevdiğin kadar kahretsin …
Kahretsin bölünüyorum işte böylelikle
İzin ver bırak… Çoğalayım…
Sevgilimin Gözlerinde… ellerinde… yüreğinde …