Bölünerek Uyanıyorum Şiiri - Ertuğrul Şakar

Geceyi bölerek çıkıyor güneş
Gün eşleşiyor aydınlıkla

Ay vardı hayallerimi süsleyen
Duygularımın yastığında uyuyan

Uyuyan madde mi diye düşündüm
Düşlerimden sızan mutluluklarda

Mutlu uykular diyen annemin yüzü
Bütün coğrafyaları benim için çizerdi

Çizerken zorlanır kalem
Kalemin yerini süngü tutamaz

Tutulduğum hayal kız düşer
Düşer sarı bir yaprak gibi

Yaprak gibi örtündüğüm yorgan
Yorgun sabahlara açılırdı

Açılırdı acı bal renginde
Renginde açık bir hüzün vardı

Vuslat firak duraklarından geçer
Bölünerek uyanıyorum

Uyuyorum yokluğunun tesellisinde
Uykumda bir yıldız olup geçiyorsun

Sevilmek kaç basamaktır bilmiyorum
Sevmek hep tek basamağımdır benim