BOLU’NUN CAN GÖZESİ
Dört mevsim bir arada, bereketin özüsün,
Köroğlu’nun yurdundan, mertliğin sözüsün.
Aladağ’la yücelir, Abant’la süzülürsün,
Her yanın emek kokar, Bolu’m sen çok güzelsin.
Merkez sabah erkenden, simit, çay, peynirle başlar,
Çarşıda esnaf “Hayırlı işler” der, selamlaşır.
Baysal’ın vakfı gibi, hayırla dolu yürek,
“Ne alırsan helâldir” der, ölçülü bir gülerek.
Gerede sabahında, deri kokar sokaklar,
Usta eller, çekiçle rızkına dua katar.
Cumartesi pazarı kurulur, tereyağı, tarhana,
Bir yanda sohbet döner, “Dün kartopu oynana.”
Mengen’de tencere kaynar, kaşıklar şakırtılar,
Köylü kızlar türküyle, harmana akıtırlar.
Aşçının teri kutsal, tahta kaşık sır verir,
Bir lokma al gönülden, tat kalır, yıl devirir.
Mudurnu’da ahiler, siftaha besmeleyle,
Daracık taş sokakta, selamlaşır sevgiyle.
Tavuk horoz sesleri, çınlar sabahtan erken,
Tarih gibi ağırdır, şehrin taşı, derken.
Göynük’te dere akar, evler göğe yaslanır,
Kiremitler kızarmış, her biri hatıralar.
Akşemseddin türbesi, dua dolu bir nefes,
“Fetih gönülden başlar” der, bir bilge heves.
Yeniçağa gölünde, turnalar süzülürken,
Balıkçının oltası, sabırla bükülürken.
Kahvede çay dumanı, sobada köz çatırdar,
“Nasıl geçer bu ömür?” der, yaşlılar fısıldar.
Dörtdivan’da dert anlat, hemen derman bulurlar,
Yaylada ot biçerken, Köroğlu’nu anarlar.
Düldül’ün torunları, hâlâ dağda koşarlar,
Ayvaz’la dostluğu der, nineler, dert alırlar.
Seben’de taş evlerde, tandırda bazlama var,
Gelin kaynana küser, ama gönül yumuşar.
Kedi batmaz çorbası, höşmerimle karılır,
Sıcacık bir kucaktır, kim gelse sarılır.
Kıbrıscık’ta Karagöl, sükûnetin aynası,
Üzüm bağında çocuk, toplanan asmanın hası.
Yaylada çoban bağırır, “Hele gel gadasını…!”
Bu topraklar mis gibi, alın terinin sesi.
Bolu Dağı’ndan iner, kamyon, otobüs, araba,
Şoför bilir o virajı, dua eder arabada.
Kış gelince zincir tak, kar başlar anlatmaya,
“Bu memleket beyazla, güzelliği tamamlar ha!”
Panayırdan dönerken, ceviz helva alınır,
Kestane kebap tüter, çocuklar toplanır.
Yazın düğün kurulur, davul zurna çağırır,
Oyunlarda “hey!” sesi, göğe yankılanır.
Bolu spor gol atar, stadyum coşar birden,
“Helal olsun Bolu’ya!” der radyonun birinden.
Oksijenin ilacı, dertlilere şifadır nefesin,
Hem orman, hem insanın, huzur dolu adresin.
Ve Kul Ömer der ki:
“Bu diyar, Oğuz soyundan, erenlerin yurdudur,
Her taşı bir hikâyedir, her dağı bir umuttur.
Ekmek kadar bereketli, dua kadar sadıktır,
Bolu’m… Sen gönlümün, sönmeyen ışığısın.”
Bu şiir, Bolu’nun dağlarından süzülen rüzgâra,
yaylalarında koşan yılkılara,
çay ocağında selamlaşan dostlara,
ve alın teriyle yaşayan Bolu insanına ithaf edilmiştir.
BOLU'S LIFE'S CENTER
Four seasons together, you are the essence of abundance,
From the land of Köroğlu, you are the promise of bravery.
You rise with Aladağ, you soar with Abant,
Everywhere you smell of labor, Bolu, you are so beautiful.
The city center begins early in the morning with simit, tea, and cheese.
In the marketplace, shopkeepers greet each other with "Good work."
Like Baysal's foundation, a heart filled with goodness,
"Whatever you buy is halal," they say with a measured smile.
On the morning of Gerede, the streets smell of leather,
Skillful hands hammer and add prayers to their sustenance.
The Saturday market is set up, butter and tarhana,
Conversation swirls around, "Let's play snowball yesterday."
In Mengen, pots boil, spoons clank,
Villager girls pour their milk into the harvest with folk songs.
The cook's sweat is sacred, a wooden spoon reveals its secret,
Take a bite from the heart, the taste lingers, the year rolls by.
In Mudurnu, the Ahi brothers greet each other with love,
On the narrow stone street, with the Basmala.
The crowing of chickens and roosters rings out early in the morning,
Heavier than history, the stone of the city, they say.
In Göynük, the stream flows, houses lean against the sky,
Roof tiles are red, each a memory.
The tomb of Akşemseddin, a breath filled with prayer,
"Conquest begins from the heart," says a wise man's enthusiasm.
While cranes float in Lake Yeniçağa,
While the fisherman's fishing rod bends patiently.
Tea smoke wafts in the coffeehouse, embers crackle in the stove,
"How can this life pass?" the old people whisper.
In Dörtdivan, tell your troubles, they immediately find a cure,
While mowing the grass on the plateau, they remember Köroğlu.
Düldül's grandchildren still run in the mountains,
Grandmothers talk about their friendship with Ayvaz, and they share their troubles.
In Seben, there's flatbread baked in the tandoori in the stone houses,
A bride sulks at her mother-in-law, but her heart softens.
Cat-proof soup is mixed with höşmerim,
It's a warm embrace, everyone embraces.
Karagöl in Kıbrıscık, a mirror of tranquility,
A child in the vineyard, the finest of the grapes harvested.
A shepherd on the plateau cries, "Come on, come on, come on..."
This land is fragrant, the sound of sweat.
Descending Bolu Mountain, truck, bus, car,
The driver knows that bend, prays in the car.
When winter comes, put on chains, and the snow begins to tell the story,
"This country is white, it completes its beauty, huh!"
On the way back from the fair, walnut halva is bought,
chestnut kebabs are smoking, children gather.
In summer, weddings are held, drums and zurnas call,
At games, the sound of "hey!" echoes into the sky.
Bolu sports scores a goal, the stadium suddenly erupts,
"Well done, Bolu!" someone on the radio says.
Oxygen is the cure, your breath is a cure for the troubled,
Both forest and people, your peaceful home.
And Kul Ömer says:
“This land is the home of the Oghuz, the homeland of the saints,
Every stone a story, every mountain a hope.
As fertile as bread, as faithful as prayer,
Bolu… You are the undying light of my heart.”
This poem is dedicated to the wind flowing from Bolu's mountains,
the wild horses running through its plateaus,
the friends greeting each other at the teahouse,
and the people of Bolu who live by the sweat of their brow.
Kayıt Tarihi : 13.10.2025 12:34:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
