Bolkar Çığlığı Şiiri - Dursun Özden 3

bolkar çığlığı

gözleri karanlığı delen bir ışık huzmesiydi, parlıyordu
zamansız bir mevsimde, güneş ya da ay tutuluyordu
ak kayadan düşen yabanıl bir ceylanın o bitkin telaşı
son bolkar çığlığında kim av-kim avcı? aşk ölüyordu

vicdan, hırsının önüne geçerse eğer
ve sen, aksakal bir dervişsin, meğer
erenler otağı niğde’ye düşerse yolun
beş yıldızlı al elmayı, yemeye değer

ulu bir kışlakta mola ver, bu ulukışla
şiirin yol öyküsü bolkar, yazda-kışta
gurbeti sılaya bağlayan tren gelmez
taşlar dondu, zemheride aşk başka

insanoğlu hasta, çinili karagöl yasta
sessiz toros kurbağası çığlığı, tasta
o dağlar küçülüyor, kayalar büyüyor
silkin, birşeyler yapmalı-bu hususta

ana koynu, bolkar boynu yetim mi?
medetsiz burcunda kuvvacı tim mi?
yitik gelin, şeker pınarı’nda sulandı
adana’ya bir kız kaçtı, gördün mü?

dursun özden