Bohem Çökelek Şiiri - Şükrü Özmen

gecenin ruhu
geldiysen üç kere vur
biri aklıma
-ki ses vermez sanırım-
diğeri kalbime
öteki şiire

zamanın hasadından
hisseme düşen an
buradaysan sars beni
cılız bir çocuk gibi

evvel zamanlarımın içindeki cin
sesini esirgeme
kalburüstü kalabalığımdan

kırık aynalara yansıyayım
bozuk plaklarda taş olayım isterse
yeter ki geri getir
ömrümden götürdüğün sihri

ey! ..
ardımdan ışıklar salan tünel
karanlığına koşuyorum
siyahına
pervanenin rağmına

ey! ..
ölülerin efsunlu kokusu
dol içime
ruhum giderken
eşyanın cehennemine

ılık bir kadındır bana
gece
gökyüzü
mavi ve düş
esnek eğri ve muğlak

öç kesitlerinden eser yok orada
dümdüzlüğümden
düpedüz uzaktayım
onun koynunda

ey! ..
başıma ağrı diye saplanan
akılsızlığım
avuntumdur geyik gözlerin

elmalar kediler ve güz
vişne ekşiliğinde bahar
yüksek duvarlı bahçeler
ekmekevleri
tandır
çökelek
anne ve komşu teyze

çocukluk
işte böylesi bir çoğulluktur
tekir büyüdükçe
tekilleşen büyüklük
bizim yaşamak sandığımız

öyleyse
kendimi mahpuslayacağım
kör
zifir bir akşamüstüne
koynumda
komşu bahçeden çaldığım kirazlar
şıralı biraz -ama yeterince kırmızı-
koynumda şiirler
ve
gece koşularıyla
mahpuslayacağım kendimi
hayatın büyük şelalesi ardındaki
mağaraya

çıktığımda örtsünler beni
ahmed gibi
ama çıkarsam tabii

tufanlar kopsa çıkmam
kan aksa çağlayandan
su niyetine
umurum değil
sadece
yoldaşlarımın ölüleri
ulaşsın inzivama
sadece
onlara ağlayacağım
çünkü

sudan kırılgan
ışıktan saydam
akıştan şedit
aşktan yufkayım zira

zira kalbim
ıscacık
çökelekli
bir gözleme kıvamında

ah anam
ah deli doğurdun beni
ay vaktiydi çare yok

yalın doğurdun beni
yalan dünyaya..

onsekizşubatikibindokuz..

..