Böğürtlen Çocuğun Yalvarışı

Kesatsa işler,
Tez çöker karanlık.
Bağırmaktan tükenir nefesim,
Tükenir umudum, dermanım.
Tükenir canım...
Üstelik hava ne kadar soğuk,
Kim bilir yorganın altı nasıl sıcacık! ..
Oysa ortada yok daha,
Yatalak babamın ilaç parası,
Öksüzlerin ekmek,aş parası...
Suyu yemiş buruşuk marul gibi dirilirim.
Bağırırım durmadan,
Çıksa da sesim çatal çatal:
‘’Mandalina var, ayva var;
İri, sulu elmalar al al;
Şeker gibi vaşington portakal;
Haydi alın be ablalar,
Alın,deve dişi naar! ...’’

Bastırdı bu yıl kara kış çok erken.
Soğuktan titrerken.
Yapraklarından oldu ağaçlar,
Öksürmede şimdi de direkler, teller,
Buz kesmede ayaklar, eller.
Bacadan çıkan duman bile ürperirken,
Kim yaklaşır tezgahıma?
Rüzgar gibi uçarken onca ağır adamlar;
Üst baş delik,
Nasıl yaklaşsın yanıma yarı açlar...
İçim yanıyor,
Yanıyor içim oysa benim.
Donarsa meyvelerim,
Donarsa varım- yoğum eğer,
Aç kalır, yetim kalır;
Yolumu gözleyen öksüzlerim!
Ne kadar da küçükmüş meğer,
Örtmüyor üstlerini meyvelerimin,
Örtmüyor işte kahrolasıca ceketim! ..

Yok mu halden anlayan;
Boş mu bunca ev, bunca aparman;
Yaşamaz mı bu şehirde hiç insan?
Kör mü yan kaldırımda yürüyen
İnce topuklu narin bayan,
Ya kör talihine söven şu pala bıyıklı adam? ..
Kimsecikler görmez mi,
Neden kara kuru böğürtlen çocuk yarı çıplak;
Neden gözleri buğulu,
Neden yanakları ıslak ıslak! ...
Ne olur güzel insanlar yardım edin bana,
Ne olur, yardım edin meyvelerim dondu donacak,

Sakın, siz gocunmayın gölgesi dev amcalar,
Size yok sözüm
Siz kaf dağında yaşarsınız,
Ben karınca deliğinde...
Sözüm yok size,
Biliyorum,göremezsiniz:
Cimcik kadarım ben,
Sakın, gocunmayın gölgesi dev amcalar,
Biliyorum duyamazsınız,
Haykırmaktan,
Yalvarmaktan,
Ve umutsuzluktan,
Tükenen sesim, çok cılız ve çok yalnız...
Ve anlayamadığınızı anlıyorum ben,
Anlaşılmaz ki sesim,
Öfkemden sesim, diken diken...
Gocunmayın siz gölgeler,
Size değil serzenişim..
Bu çağda hâlâ insan kalanlarla,
İnsanlıkla benim alış verişim.