Boğulup gidiyor yaşamak...

arafta sessizliği dinliyorum aylardır. hiç birşey bu sessizliği aşıp geçemiyor.
yeniden bakıp duruyorum bir dudağa, kenarında bir özlemek var mı diye.

çarmıhta susanı isa sanırdım, öylece başı öne eğik, hafiften yana düşmüş bir bulut.
illa gideceğim diyorda susturuyor beni. 'kal desem' gözlerimi öne sürsem ve konuşsalar diyorum.
konuşuyorlar ve uzak yolcuya 'kal lütfen' diyorlar.

gözlerim bugünlerde canları kırıyor. kırılan camlar mı, elimdeki ayna parçası mı, kesilen ellerim mi.
kan damlıyor dizlerime neden bakamıyorum zamana bilmiyorum.

manasızlık kapıları çalıp sonra kaçıyor. doğru düzgün gülemiyor içim ve konuşup duran şu bulut
ne çok avuçluyor içimi. söyleyip ölmeliyim diyorum ve hafiften söylüyorum.

kaç gece ölüp gitti açık renkli perdelerde
yorgan tutuyor saçlarım
asıyorum dişlerime
ellerim yüzümün yanlarında
hece kandan kelepçe
hatırlatan neler var
nar ayrısı
kızılcık tadı
gözlerim derdinde
yüreğim gittiği yerde

su sussun artık
bulut dönmeyecek geriye
şurada bir yerde
rüzgarda kalmamış yüzde
can nefes
gül ağrısı
candan cana acısı

emzir ateşi
büyüt
harla
vurulan çocuklar unutulur nasılsa

inceden küçük mezar
bayramlarda çiçeklerine su
biraz dua
biraz eylülde düşen yaprak
fakat acı şey unutulduğunu anlamak

sonra sıcak çorba
sonra sıcak yatak
sonra sıcak yuva derken
çürüyüp gidiyor beden
ve sorulmuyor ruha
neden boğulursun

yok mu sıcak olanlardan
bir parça kurumuş yürek
bir parça kopmuş saz teli
karşıyaka
koca dağ
soğuksu
boğulup gidiyor yaşamak