Boğulma Teneffüsü Şiiri - Utku Temizkan

Duygularımın bağını çözmek
Aklımı zincire vurmaktan geçiyor
Özgür kılmaksa kendimi
Hapsetmektir kendimi, kendimde

Gerçekliği aramak boş bir emek
Sorular ile noktalanıyor hep gecelerim
Ne uğruna döküldüğünü bilmiyor hecelerim
İçimde daim meçhul kalan sorularım
Hüzünlerim tastamamken huzurumsa yarım
Buluyorum kendimi,
Özümü işliyorum gayeme
Haykırarak soruyor baskılanmış duygular
Dinlemem lazım soruları
Cevabını bulamasam da
Açsam da solsam da
Aradıkça sorguladıkça yok olsam da
Dinletmem lazım kafamın içini sağır kulaklarıma…

Akıl dediğim zehirle hapsolmuş olan mı,
Duygulara hakim olmayı maharet sanan mı?
Bu şavaşın barışı için gerekli olan yalnızca zaman mı?
Kalbimin sesi mi beni yoran yoksa onu muhakkak susturan mı?
Sadece onlarca sesin tek vücutta anlam bulduğu
Sessizliğin sesini duyuracağım
Kurşunun kağıda değişi can verecek düzleme

Bir emelim yok ne kağıttan ne kalemden
Karalamalarım zihnimi aydınlatıyor yalnızca
Mahzenimden çıkma vaktim geldi
Kör edecek güneş vurduğunda
Gölgelerin gerçekliğinde hiç olmak
Acı çektiğini bile bile var olmak
Zıt yollarda iç içe ihtimaller silsilesi
Ruhumu soyutlasam şu bedenden
Aklın mı yoksa sevdanın mı duyulur sesi
Değmiyor hislerim kağıda
Ağlıyorum sadece usumla
Göz yaşlarımsa karanlık
Karalamak için ağlıyor
Ağladıkça da karalanıyorum
Suskunluğumda aydınlanıp
Konuştuğumda var oluyorum
Hakikatte boğulup
Alevleri arıyorum
Yaşamayı ızdırap sanıp
Öylece yanıyorum
...
Yanıyorum…
…
Boğuluyorum…