Boğsaydım da Kalbimi Şiiri - İsa Yılmaz

keşke’ye…

canıma dokunan her acıda
gözlerime ilişen her yaşta
ayağıma takılan her taşta
pişmanlıkla dolu her saniyede
keşke’nin perdeleri her açıldığında
yeniden gelir aklıma

yeniden bir yangın başlar içimde
kibritler ellerinde
donuk suratının sahte kederinde
bir beni asar, bir beni yakar
derim ki ah keşke
hiç yaşanmamış olsaydı
hiç aldanmamış olsaydım
kalp denen içimdeki düşmanı
ellerimle boğsaydım

zerre kadar merhamet
katre kadar gözyaşı tatmamış
sevdiğini söyledikten sonra
terk edip gitmişlere üzülmeyen
gündüz yüzü görmemiş
insan nedir bilmemiş
ah keşke bir hayvan olsaydım
“ben de bir insanım” numarası yapmamış…

21.vııı.09