Boğazımda kaldı mutluluk

Mutluluk tam şuramda, boğazımda düğümlendi kaldı.
Yutkunamadım.
Meğer o mutluluk zaten bana ait değilmiş,
emanetmiş.
Nefesi olmayan, göğsüme oturmuş bir ağırlıkmış sadece.
​Gidişin var ya...
O beni mahvetti işte.
Hiç beklemediğim anda, arkasına bile bakmadan kaçan korkaklar gibi...
En zayıf anımda,
sana en çok inandığım yerden vurdun beni.
Tam oradan eksildim.
​Kimse anlamadı tabii.
Dışarıdan kimse görmedi ama ben içimde bir yerlerin öldüğünü duydum.
Öyle bir sessizlik çöktü ki,
sanki kalbimin içini zifiri karanlığa boyadılar.
Göğsümde bir kapı kapandı,
arkasında ne kaldıysa bir ben biliyorum.
​Ben seni insan sanmıştım.
Tutunacak dalım, umudum sanmıştım.
Meğer sen karanlıkta bekleyen bir gölgeymişsin.
Ben ışığa koşuyorum sanarken,
sen arkamdan izleyen o karanlıkmışsın.
​O mutluluk boğazımda çivi gibi duruyor hala.
Nefes aldıkça batıyor.
Sussam büyüyor, konuşsam kanıyor.
Ne yutabiliyorum ne de atabiliyorum içimden.
Öylece kaldı.
​Sırtımda gidişinin izi sızlıyor.
Bir parmak izi gibi,
bir bıçak yarası gibi...
Bir daha hiç kapanmayacak bir kapı gibi.
​Şimdi anladım...
İnsan en çok güvendiğinden yara alıyormuş.
En çok sevdiğinden eksiliyor,
en çok umut bağladığı yıkıyormuş adamı.
​Bana mutluluğu veremedin belki ama
karanlık neymiş, onu çok iyi öğrettin.
Ben de o karanlığın içinde,
kendi kendimi defnettim.
Kimse duymadan,
kimsesiz bir mezar gibi...
Seni kendi içime gömdüm, bitti.