Boğaziçi Sendromu Şiiri - İsmet Zeren

Değil artık bu yer o eski diyar
Sesimi ne bir komşu ne kuşlar duyar

Gönlüm hep mekansızdır hep böyle seyyar
Bak işte senden de geçti mazlumum ey yar

Kaderi tarayamam tarağım şimşir
Gurur bu dev aynasında edilmez teşhir

Nasihat etmeden önce kendini pişir
Gerçeğe ısınmayan insan yalanla üşür

İçimden hiç çıkmıyor mazideki mavi göz
Bedenimi çekmiyor dilimde ki adi söz

Sızıları ısıtmaz ne bir ateş ne de köz
Eğer sararsa şehri yine o sihirli güz

Kutba yaklaşmak için ufacık renkli bir buz
Biçimlenir elinde olarak dans eden bir kız

Çiğnerken yutacaksan eğer bir kenger sakız
İndir dimağına demirden siyah topuz

Tutkuyla gözbebeğinde büyüyorsa çılgınlık
Bir sevimli yemiş kurdu olmamalı dargınlık

Masum bir istek gibi birikirse acılar
Açılır yüreğinde hiç dinmeyen sancılar

Ya su ver pişkinliğe ya kurut öfkeleri
İbadet kabul etmez görünmez tekkeleri

Adı gibi tadı var dilinde ki şirinin
Yedi çeşit rengi var yüzündeki derinin

Gözmüdür kulakmıdır şu sabahın mahmuru
Kürk çeşidi saymadık hiç bir zaman samuru

Huşu ile verince en güzel temennayı
Bağladık boynumuza yeminsiz amennayı

Yanaşılmaz tuzaktır sisteki iskeleler
Gün gelir yıkılır mı o aşılmaz kaleler

Şu ömrü bitirince mahruti çadırlarda
Yağmurlar yağmaz olur bulutsuz çatılarda

Maziyi yaşatıyor bir sevgi silsilesi
Gurur içinde hala yenilginin kulesi