Boğaziçi’nin Evlatları

Gökyüzüne, ulaşılamayan bulutların harfleriyle yazılmış ismimiz,
Yüreğimiz dolup taşmış heyecanıyla yüce bilginin,
Durmak yok, dinlenmek yok, bu vatan bizim cennetimiz,
Biz çoktan vazgeçtik tembellikten, dedik bu ülkenin geleceğiyiz.

Güneyden esti ılık bir rüzgar ruhumuzu okşadı,
Kuzeyden geldi yağmur, bereket olup çağladı,
Hisar geçit vermedi, gönülleri kazandı,
Çiftçinin, esnafın, üretenin yanında bu beyinler parladı.

Küçük dünya işte burda toplandı, Mevlana misali her gönüle kucak açtı,
Çekik gözlü, siyah adam, sarı yüzlü, beyaz tenli hepbirlikte paylaştı,
Tek amaçları vardı; yıkalım tabuları, kardeşçe yaşayalım,
Ne fayda gördük savaşlardan, yıkımlardan, verin ellerinizi beraber dolaşalım.

Çağa yön veren milletin torunları; Ayşeleri, Fatmaları, Ahmetleri, Mehmetleri...
Boğazın bağrından kopup gelen, geleceğe ışık veren nice cengaverleri...
Haydi taşıyalım artık geleceğe ruhları, bedenleri, sevinçleri, ümitleri,
Silelim aklımızdan köhneleşmiş fikirleri, düşünceleri, ümitsiz beyinleri.

Keskin bakışlıyız bizler, yumuşak yüreklerimizi saklamışız bu bakışlar arkasına,
Bilgiyle sınırlanmadık lakin kendimizi hiçbir zaman, yaşadık her şeyi doyasıya;
Aşkımızı bağırdık, Küçük Su Kasrı’nı, Boğaziçi Köprüsü’nü parçalarcasına,
Rumeli Hisarı şahit güney çimlerdeki beyin, yürek, şefkat, bilgi, akıl, paylaşım çağlayanına.

Haydi ey genç kardeşim kalk uyan artık bir bahar sabahı, kokla erguvanları,
Peteklerde soluk al, seyret o muhteşem ata gadiyarı eşsiz manzarayı,
Yeşiline uzan özgürce meydanın, seyret koca çamları, tarihi binaları,
Gökyüzünden sana doğru yol alan yıldızları, sensiz parlamayan ay’ı ve vatanı.

Ey benim ruhumu başkalaştıran Boğaziçi, kavurmakta içimi gökte parıldayan güneşin ateşi,
Öyle bir esiyor ki deli rüzgar ruhum bir mutluluk abidesi, bir tatlı huzur veriyor boğazın sesi,
Sanki gönderilmiş beyaz kanatları çiçek işlemeli binlerce melek, dinlendiriyor benim gibi nicesini,
Yol verdim aklıma, ruhuma; kondursun Boğaziçi’min yanağına milyonlarca aşk busesi.