Boğaziçi'inde Bir Akşam

BOĞAZİÇİ’NDE BİR AKŞAM

Bu akşam hatıralarımı bir demli çay bardağına sığdırdım;

Hatırladıkça yaşanmışlıkları hep duygulandım…

Bir hazan mevsimi yaşanıyordu gönlümde

Katre katre içerken çaydan,

Yârin silueti sinmişti Boğaziçi’ne…

Alevlendi gönlümün şulesi aydınlandı Marmara,

İstemese de insan dalıyor hülyalara…

Dalıp gittim çok uzaklara…

Düşler dünyasında yeniden karşılaştık.

Yine dilim tutuldu dillendiremedim aşkımı,

Aşkın kaçıncı kurbanıydım kim bilir…

Kalbim dayanamaz bu sükûta sevgili

Belki çözülür dilimdeki düğüm, iki kelam et

Yoksa tüketir ömrümü bu hasret

Aşkın sancısı hep kalmıştır mücerret…

Tut ellerimden ne olur bırakma

Yürüyelim rüzgara karşı

Saçlarımız dalgalansın yıldızların arasında

Mars’ın iklimi dindirsin gönlümüzün sıcaklığını

Aşkın aşkınlığında aşalım bu dünyayı

Başka dünyalarda yalnız ikimiz yaşayalım

Yalnızlık limanına demir atalım bir ömür boyu

Söyle neden suskunsun hep karşımda

Gözler kalbin tercümanı mı senin kitabında

Söyle neden suskunsun hep karşımda

İstersen geçmem bir daha aşk yolunda

Kelimelerin kifayetsiz kaldığı bir anda

Derken bir vapur sesiyle uyandım…

Aşkın sanrılı hali sandım…

Hasan Kocaboğa