Boğaz'da bir İntihar Şiiri - Çağan Er

Boğaz çarşaf gibiydi ben içine atladım,
Bedenimle azgın çarşafı yırtıp katladım…

Su sardı bedenimi, sımsıkı sarmaladı,
İlk kez bir şey bana bu kadar içten sarıldı…

Su ciğerlerime doldukça usul usul
İçim bir ılık oldu, bir yoksul…

Merhamet hissedemedim ölüyordum,
Affedin polisler! Huzurunuzu bölüyordum…

Yirmi beş yıl sizi pek rahat bıraktım
Beladır, pisliktir hep uzaktım.

Hatta hayatımı bile borç almıştım,
En büyük hatayı ben doğmakla yapmıştım…

Geç de olsa ödüyordum borcumu,
Rahatsız etsem de Türkî umumu!

Bak! En yakın olduğum an,
Sana sevgili Kuday Han!

Öldüm, hızla dirilemedim anla!
Hesus da ortalarda yoktu o anda...

Uzun zaman oldu Tanrı’mla vedalaşalı zaten,
Yaşım daha büyük değildi on beşten!

Kıyıya nasıl istekle taşınıyordu cesedim,
Nasıl da nefretiydim ben evrenin...

Denizin dalgırları bile mutlu bir desen
Ölümüm bu kadar mı kutlu ve esen?

Belki kendime eyleyebilirdim kömek,
Yarıldı gökler, aktı tamu suları öbek öbek

Gökten boğaza neden yağdı özel dalgalar;
Göğün kat'i görevi değil miydi yağmurlar?

Hepiniz mi benden bu kadar nefret ettiniz?
Hani hep beraber tek ruh olmuştuk biz?

Tüm yeryüzü çabalıyor gebermem için de,
Deniz köpürüyor da koyvereyim içinde...

Ati arzum yoktu zaten,
İstediğim bir hande ve ten

Ulu acun sen ne pis işlere daldın?
Onu ve İstanbul'u benden aldın!

Düşmek yok artık içine hiçbir hülyanın,
Satayım anasını bu ahmak dünyanın...

İçimde kaldı tüm pisliğiniz
Fakat siz içimden de taşacak kadar pisliksiniz!

Hepiniz madden yok olabilirsiniz...
Hülasa bir asırdan fazla oldu,

Gözümde bitişiniz...
Bitişiniz ve bırakmadan bir iz.

Gidiniz,
Belli olmadan gidişiniz...