Bodrum Saklı Gözlerinde

ben seni hiç tanımamıştım
yüzündeki kederden bihaber
keşfetmemiştim henüz gözlerindeki hüznü
yüreğindeki çığlığı duymamışım
nerden bilirdim,
demir prangalarda tutsak umutların
düşünemedim ki, anlamadım
tut ki söylemedim, sende duymadın o cümleyi
gayri ihtiyari söylenmiş iki laf arasında
unut gitsin, unut gitsin...

oysa şimdi
şimdi, gözlerindeki hüznü görebiliyorum
hani dokunsam ağlayacaksın
yağmur boşalacak gözlerinden
her bir damlası kirpiklerinde saklı

sessiz bir çığlık duyuyorum suskunluklarında
herşeye rağmen gözlerinde hala umut var
ertelenmiş hayallerin yarından beklediğin
solduramamış yüzünü acıyla geçen yıllar

öylesine söylenmiş bir cümleydi benimkisi
masum, kasıtsız, suçsuz
yalnızlığıma ver söylediklerimi
tek başıma taşıdığım ağır hasrete say
vurma böyle yüzüme her hatırladığında
ağrıma gidiyor, içim acıyor

uzun ince iki çizgi alnındaki
birisi gözlerindeki hüznü taşıyor,
diğeri yüzündeki kederi sanki
alnında uzun ince iki çizgi
ya da bana öyle geliyor kimbilir

ne zaman dönüp baksam dalmış görüyorum seni
oysa yüzünde ege'nin evrenselliği
gözlerinde bodrum'u görüyorum
bodrum saklı gözlerinde sevdalarıyla
kır zincirlerini tutsaklığının, gülümse

söylemedim say, sen de duymadın
tut ki ben seni hiç tanımamıştım
yüzündeki kederden bihaber
gözlerindeki hüznü keşfetmemiş
yüreğindeki çığlığı duymamışım
nerden bilirdim,