Bodrum’da Bir Yalnız Martı Yaşıyor (1)

Sayfalara sığmıyor yalnızlığımın öyküsü,
Kalemler bitiveriyor yazarken.
Dünyanın bütün tuvallerini kullansam,
Resimler de aciz kalıyor anlatmaya.
Hani biliyor musun,
Tanrı kadar yalnızım diyeceğim,
Günah olmasa...

Ben doğuştan böyle değildim be gülüm,
Rahmetli anacığım anlatırdı;
İlk gözümü açtığımda dünyaya
Ağlatmak için ne tokatlar atmışlar
Bir yerlerime, ağlamamışım...
Yani diyorum ki; doğuştan sevdalı imiş yüreğim,
Bilmezmiş sevdanın acı çekmek olduğunu o anda...

İşte böyle dost!
Ne uzun yıllar geçti aradan,
Ne sevgiler otağ kurdu gönül bağlarımıza,
Ne vefasızlara kurban ettik en masum düşlerimizi,
Ne kuytu köşelere kaçtık, kimse bilmesin diye
Gözlerimiz dolduğunda..
Az mı öğütüldü dostluk umutlarımız
İhanet değirmenlerinde.
Az mı yağmalandı dünyalıklarımız,
Az mı sabahladım sevgili yalnızlığımla,
Sahildeki kumların üzerinde...

Artık küsmüyorum kaderime,
Seni elimden aldı diye.
Allah’ım böyle uygun gördüyse;
İtirazsız kabulümdür...
Son bir arzum var sadece Yaradan’dan;
Bodrum’da Bir YALNIZ MARTI olarak
Yaratsın beni,
Yeniden doğuş varsa günün birinde...

Murat nail güney
07/11/2004 BODRUM