Bodrum Şiiri - Sudenaz Karakurt

Mutsuzluğun bodrum katındayım.
Rutubet tutmuş duvarlar,
Küflenmiş her eşya, paslanmış saran zincirler.
Paslanmış kalpler, küflenmiş ben.
Acının bodrum katındayım.
Kapkaranlık, iğrenç kokuyorum rutubetten.

Tozlu raftaki kitapların arasında duran anılarım,
Orda olmalıydı,
Anılar rafa kaldırılmalıydı bazen,
Oysa o rutubet kokusunun içinde beynime nüfuz edip durmamalıydı.
Sarmamalıydı etrafımı.
Acı yetiyordu, yetiyordu kendi ağırlığım,
Anıların ağırlığını taşıyamıyorum.
Umutlarımı, gülümsemelerimi, bakışını...
Taşıyamıyorum, taşıyamam.
Bu kalp bana göre değil.
Yerim burası olmamalıydı.
Kalbim benimle olmamalıydı.
Ben hiç olmamalıydım.
Hiç kimsenin anılarında ve kendi anılarımda,
Ben o bodrumun ufacık camından sana bakmamalıydım.
Orada, tozlu rafta olan direkt ben olmalıydım.