Bizsizliğin Ertesi Şiiri - Fatih Karaman

Ay yanığı bir gecede
Yirmi dokuz harf var, yüreğimin ortasında dizğinlediğim
İçimde tersi düz eden bir yara var
Küf tutmuş bedenimde yıllar yılı gizlediğim
Sorma bana ne olur marifetten değil bu sessizliğim
Menekşe kokusu aramaktan araftayım
Lal olmuş yangından kurtulan bedenim
Bilmem ki şimdi neredeyim
Iraktan yakın, yakından da uzakta bir semtteyim
Naçarım;
Tanımsızlığın tanımını yitirdiği yerdeyim

Zamansızlık zamanının ortasında
Bin yıldır yanıp sarıya çalan
Bi bin yıl daha yanıp kırmızıya boyanan
Ve Binlerce yıl yanıp siyahlaşmadan kararan
Karadan da katranı çıkaran, cehennemdi gönlüm

Şimdilerde kabrime sızan bir ışığın esaretindeyim
Tiril tiril titreyen bir alevle yanıyor
Yusufçukların kanatsız uçuştuğu yüreğim
Meczubum, bir ayrı çaresizlikteyim
Sebebini aramaktayım
Çaresi sende gizli
Sebebi eylülümsü bakan gözlerin

Dilim dilim bölsem diyorum, zamansızlığı asırlara
Bin bir bulutta toplanıp şahit olsa bu mahmurluğa
Boşansa tüm bulutlar mürekkep olup yağsa
Sığmaz mısralara sözlerim
Çünkü; ölümü öldürdü gözlerin
Çünkü; ölümü öldürdü gözlerin

yazar:fatih karaman