Güneş ışığı gibi yayılırız yeryüzüne.
Aydınlık , temiz ve sıcak.
Ayırmayız ayrı tutmayız,
Sararız, tüm canları, tüm insanları.
Sevgimizi veririz kucak kucak.
Bilgidir kaynağımız,
Sevgidir damarlarımızda akan kanımız.
Çocuklar çocuklardır,
Tüm rüyalarımız.
Taze gül kokusu gibi koklar,
Bir ananın evladını sarması gibi sararız.
Kollarımızda açan çiçekler gibi
Demet demet toplarız.
Öğretmeniz biz.
Ağladığımızı göremez çocuklarımız.
Acılarımızı bilemez.
Yüreğimiz kan ağlasada,
Yüzümüzle hissettirmeyiz.
Yaşanan tüm acıları va sıkıntıları,
Sineye çekeriz.
En umutsuz anımızda,
Herşeye son noktayı koyduğumuzda,
Olmaz artık bundan sonra,
Dediğimiz anda.
Kır çiçekleriyle dolu,
Minik bir el,
Bize doğru uzandığında,
‘’Öğtermenim’’sözünü duyduğumuzda.
Yeni bilenmiş bir kılıç gibi,
Herşeye yeni baştan başlarız.
Kayıt Tarihi : 15.3.2006 19:43:00
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
![Halil Aksoy](https://www.antoloji.com/i/siir/2006/03/15/bizler-ogretmeniz.jpg)
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!