Senkuş.
Şehrin tuzağı çekiyor seni
mavi göğümüzden koparıp
soğuk sokaklarına.
Kanma!
Beyaz kanadına ihanet bulaştırırlar.
Şehirlere inanma!
Benkuş.
Ardınsıra geliyorum
sevdamın verdiği mavi inatla.
Yorgunluğumu sırtıma mıhladı yıllar
ama yolunu görmeni engellerim,
sakın ardına bakma!
Bizkuş.
Terk etme göğümüzü.
Mavilik kıymetini yitirir zamanla.
Birbirimizi kaybedersek
zaman ilaç olur mu
geride kalanın
kopmuş kanatlarının devasa acısına?
Nasıl bilebiliriz?
İkimizin birer kanadı var.
Ancak birbirimizi kucaklayarak uçabiliriz.
(04 Mart 1995)
Aşkın GüngörKayıt Tarihi : 21.7.2003 14:26:00
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!