Bizimkiler Şiiri - İdris Doğan

İşçiyim, memurum, emekli babam.
Bir lokma. Bir hırka, gayretim çabam.
Bitmedi, mahşere kalacak davam.
Horoz bile kurban olur dediler.
Hep bizden çaldılar, bizden yediler.

Güzel konuştular, biz de dinledik.
İyi niyetliyiz, doğru anladık.
Kemerdeki deliği de sonladık.
Biraz daha sıkın, çeker dediler.
Hep bizden çaldılar, bizden yediler.

Yapamadık der iseniz, anlarım.
Helal lokma yer iseniz, anlarım.
Belaysanız, şer iseniz, anlarım.
Hem soydular, hem enayi dediler.
Dedemden çaldılar, benden yediler.

Çocuğumdan geçtim, umut torunda.
Millet yanıyormuş, pek umurunda.
Ezelde, ebette, dün de, yarın da.
Kendine isteyen namert, dediler.
Defalarca gidip gelip yediler.

Kim iyi, kim güzel, herkese sorduk.
Bu parti, şu parti, dolandık durduk.
Haydi hayırlısı! Dedik. Oy verdik.
Ananızım, bacınızım, dediler.
Evirdiler, çevirdiler, yediler.

Kula kulluk yaptıranlar; Mücahit.
Beş yıldızlı otel, katları şahit.
Nerede yeminler, nerede ahit?
Din de bize araç, mubah dediler.
Gak dediler, guk dediler, yediler.

Dede vatan, baba vatan, hikâye.
Milleti ezmekmiş, görünmez gaye.
Bunlar rezil, bunlar gerçek pespaye.
Memurum işini bilir dediler.
Biz yutkunduk, onlar çalıp yediler.

Vurguna, talana, Karun da yetmez.
Bunlarla milletin, çilesi bitmez.
Bu terazi, ağır sıkleti çekmez.
Didiştiler babam, kavga ettiler.
Biz vitrine baktık, onlar yediler.