Bizim Yöre Şiiri - Mustafa Benkli

Bu yörenin toprağından yoğruldum;
Varacağım sonunda bu toprağa
Hiç bakmadan ne sola ne de sağa
Kaynaştığım havasıyla soğruldum! ...

Bir aklıma esti mi, doğrulurdum,
Kargapazar'dan tâ Palandöken'e;
Tepelerden aşıp terim dökene
Yetişirdi imdâdıma yoğurdum...

Doğusuna doğru kurulu Tortum;
Orasının havası pek sevâil,
Manzarası nefis olurdum mâil;
Kavlimde ben O'na Nihah diyordum...

Çocukken bir ağıt işitiyordum:
'Hapseyledi beni, yıkıla Nihah!
Penceresi yok ki, çıkah da bakah! '
Sebebini bilmeden ağlıyordum...

Geçtiğim her yeri Cennet bulurdum;
Unutamaz baharını bilenler:
Çevrilirdi güle bütün dikenler;
Çiçek kokan havasını solurdum...

Lezzetinden; yemesem de doyduğum
Güzün güzlük ekilirdi yörede;
Bostanında bulunurdu tere de,
Yar Göze'nin suyu ile yûduğum...

Ocağını sönmüş gibi gördüğüm;
O bostanlar şimdi merâya dönmüş,
Bilmem ki kaç kişi sılâya dönmüş?
Gurbetini tâ içimde duyduğum...

Gidenlere burdan kopma diyordum;
Değer mi ki gurbet; sılaya, sanki?
Emânettir sana bu toprak, bil ki! ...
Diye bunu gizlice soruyordum...

Sanki 'eyvâh' çektiğini duyduğum,
Ervâhına derim ki: Çekme eyvâh! ...
Sonra nasıl kurulur viran Nihah! ...
Kurtuluşa dûa olur; umduğum...

Tâ, Keşmir'den Zigetvâr'a koştuğum
Bu ülkenin bizde büyük hakkı var! ...
Türk'ün İki Cihânda da tahtı var! ...
Şâyet ruhsât alır ise Baş Tuğum! ...

Bu dûaya amin derken korktuğum:
Cihânlara hakim iken kavrulduk
Ve acı bir rüzgâr esti savrulduk! ...
Dilerim ki, toparlar bir Başbuğ'um! ...