Bizim Şehitlerimiz Şiiri - Tuncer Çelik

Dogan güneşti vatanımda.
Herkes mutluydu, bayrağımın altında.
Kör kurşunla yere düştüğünde.
Akıttı göz yaşlarımı,
Bizim şehitlerimiz...

Birer birer ölüyor canlarımız.
Damla damla dökülüyor kanlarımız.
Yanıyor mahşer yeri gibi yüreklerimiz.
Mahşeri söndürecek,
Bizim şehitlerimiz....

Anaların kınalı kuzusuydular.
Vatan millet aşkıyla yandılar.
Sevdiklerini göz yaşına bogdular.
Beşikte bebeklerini.
Ocakta köz bıraktılar.
Bizim şehitlerimiz....

Bu dağların kurduydu aslanıydılar.
Üç beş cabulcuyamı kaldılar
Kalleşce pusuya düşürülüp can verdiler.
Bu vatana canlarını verdiler.
Bizim şehitlerimiz....

Bu vatan sizin de degilmiydi
Ecdanızda al bayraga sarılmadımı
Sizinde evladınız, kardeşiniz degilmi
Canlarına kıydıgınız,
Bizim şehitlerimiz....

Onlara düğün bayram verdiniz.
Dagdan indi diye kırmızı halı serdiniz
Otuzbin şehidime bir gül bile vermediniz
Ocaktaki közlerine su serpmediniz
Bizim şehitlerimizin...

Hani asıyordunuz? kesiyordunuz?
Hani bu vatanı çok seviyordunuz? .
Halamı bunları besliyosunuz?
Daha ne kadar canları yanacak?
Bizim şehitlerimizin! ....

Yürekler yanmıştır bir kere,
Ateşin düştüğü yerde.
Sel olmuştur her damla yaşda.
Sarılmış al bayraklara gidiyor,
Bizim şehitlerimiz..

Uzanmış yatıyordu peygamber ocagında.
Herkes aglıyordu yavrusu kucagında.
O gün bu gündü, yürekler yine ateşde.
Nidalarla ugurladık
Bizim şehitlerimiz...

Şairim derdim başka.
Ne sevdaya geldim ne aşka.
Bu vatan için şavaşan, canla başla.
Kahrolurum, üzülürüm, haince öldürülen,
Bizim şehitlerimize...