Bizim Öykümüz Şiiri - Selami Pekcan

Bir romanın sayfaları idi bizim aşkımız…
En olmadık bir yerde başlayıp,
En olmadık bir yerde biten bir uzun öykü…
Sonbaharda sararıp,
İlkbaharda yeşeren bir haldeydi sevdamız…
Üstümüzden dağılmazdı bulutlar,
Kapatırdı semayı,göremezdik güneşi,
Ama; yağmur yağarken de hayattan tat almasını bilirdik…
Sırılsıklam olurduk lakin üşümezdik,
Sen benim prensesim,
Bense senin beyzaden…
Kızsak da,köpürsek de yapamazdık ayrı,gayrı
Gül sen olurdun diken ben,
Bazen değişirdik rolleri…
Bir şeyi hiç yapamazdık,
Sıkıntımızı içimizde yaşardık,belli etmezdik hiç…
Ben sinirlenirdim niye haberim yok diye,
Ama bende saklardım derdimi…
Böyle sevdalı,
Böyle saygılı bir haldeydik daima…
Bıkmazdık hiçbir zaman seni seviyorum demekten,
Sevdada gurur olmazdı zaten!
Çocukça idik hep;
İlişkimiz bir evcilik oyunu idi sanki…
Ama sevdamız öylesine olgun,
Öylesine yürektendi.
Tebessümü eksik etmezdik yanaklarımızdan…
Yaşamak tebessüm değimliydi zaten!
İşte bizimkisi böyle bir aşk öyküsüydü.