Bizim Öğretmenlerimiz Şiiri - Nurhan Özgel

Beyaz önlüğünü giyer, hiç sönmeyen sigarasından son bir yudum çeker, iyilikle bakan gözlerinin üstündeki kaşları şefkatle kıvrılır ve canlı adımlarla sınıfa girerdi.

''Canım kardeşlerim bugün nasılsınız? ''

Öyle yüksek sesle anlatırdı ki dersi her yerden duyulurdu sesi.

Tebeşiri tahtaya fırlatır, mutlaka motive edici bir söz söyler, saatler su gibi akar, teneffüs zili çalar ancak kimse yerinden kalkmak istemezdi.

Ustaları öğrenirdi çocukları ondan.

Nazım Hikmet'i,
Can Yücel'i,
Hasan Hüseyin'i,
Aragon'u,
Neruda'yı

Ve tüm şair ve yazarları

Ve bunlarla birlikte yaşamı, ilkeleri, sevmeyi ve sevdayı öğrenirlerdi ondan.

Hazırladığı sorular sıra dışıydı. ''Bugün Dostoyevski okudum''

Sözleri sıra dışıydı.

''Eğitim onurumuzdur.''

Yaşadıkları ve yazdıkları sıra dışıydı.

''Bizim yaşayıp unuttuklarımız bazılarının düşlerine sığmaz.''

''Bomboş bir çayırda tek bir ağaç gibi,
Sakınmasız bir gerçekliktir varlığın,
Gidişin öyle bir boşluk yaratır ki,
Gelişinle dolduramazsın.''

Çocuklardan biri bir öğretmenler gününde abartılı pöti kareli bir takım elbise hediye etmişti de bir hafta o elbiseyi giyip ders yapmıştı inceliğinden.

Henüz ondört bile değilken yaşı bir eylül şafağında alıp götürdüler. Suçu sadece halkını sevmekti. Albay çocuğu ancak 12 Eylül faşizminde neredeyse öldüreceklerdi, henüz lise ikiye gidiyordu.

Ama direndi.

Bir gece sokakta uyumuş. Kar, kış buz kıyamet. Kocaman sıcak bir pembe dilin şlap şlap yüzünü yalamasıyla uyandı sabah. kocaman sevimli bir köpek, üzerinde uyumuş tüm gece, sımsıcak tutmuş onu.

''Ne kadınlar sevdi, artık yoktular.''

Ölesiye sevdi onları.

Çok üzüldü hırpalandı, acıdı bir yerleri.

Vatan, özgürlük ve sevda dedi başka bir şey demedi.

O gerçek bir öğretmendi.

Öğrencilerine yazdığı yazıdan bir alıntıyla bitiriyorum konuyu;

''Sınav için son öneriniz nedir dedi öğrencilerim
Yaşamı mutlaka doğru işaretleyin dedim.
Ama
Umudu yanlış işaretlerseniz,
Sevdayı, onuru
Ve özgürlüğü yanlış işaretlersiniz
O dört yanlış
Bir doğruyu götürür.''