Bizim Nezihi Şiiri - İbrahim Kılınç

Ankara da çamurlu loş bir sokağın
Otobüsün durduğu en son durağın
Bir iki kilometre ilerisinde
Yüksek bir apatrmanın kapıcı dairesinde
Bir yatak kirden rengi değişmiş
Küçük bir masa tahtaları çürümüş
Ve bir saat paslanmış akrebi, yelkovanı
Yarım somun ekmeği, kuru soğanı
Zeminde yırtılmış üç parça kilim
Bizim Nezihi nin hayatı filim

Kurar saatini her sabah beşe
Kalkar yavaş, yavaş yollanır işe
Biner otobüse varsa bileti
Yoksa yürümek en büyük illeti
Bekler işçi kahvesinin önünde
Bir iş çıkar işe giderim diye
Kum boşaltır bazen bir inşaata
Harç taşır bazende beşinci kata
Alır parasını bitirince işini
Görünce imrenirim gülerek gidişini

Pantolonun cebinde ufak rakısı
Çatlak ellerinde paslı çakısı
İçinde peynir domates, kirli çıkısı
Koltuğunun altında bir tane ekmek
Çeker ayakları her zaman ki yerine
Oturur oradaki kanepenin birine
Varsın olmasın yiyecek hiçbir şeyi yarına
Yağar ise eğer hafif bir yağmur
Dalar gözleri boşluğa düşünerek Elif'i
Gözünde yaşlarla bizim Nezihi