Bizim Nesil Şiiri - Orhan Gülaçar

Bizim çocukluğumuzla başa çıkmak kolay değildi.
Ele avuca sığmazdık ...
Birçoğumuzu kulağımızdan tutup havaya kaldırıp Ankara'yı göstermişlerdir .
Müstakil evlerin çocukları olarak apartmanların zillerine basıp kaçmak bir çoğumuzun alışkanlığıydı .
Faytonların at arabalarının arkasında takılıp kırbaç yemeden akıllanmazdık .
Birbirimizin saçını başını yolardık ama diğer mahallelerden gelen çocuklara karşı arkadaşlarımızı savunurduk.
Gördüğümüz bütün erik ve dut ağaçlarının bizim olduğuna inanırdık.
Hiçbir sınır duvar tanımazdık.
Ne kadar uslanmaz çocuklar olsak da ;
O kadar da iyi çocuklardık .
Komşularımızın odun kömürünü taşır pazardan dönenlere yardım etmeyi vazife bilirdik .
Bahçelerde yapılan sünnet ve nişan törenlerine sandalye taşımaya hevesle koşardık.
Bir iki yaş büyüklerimize abla Ağabey derdik
Büyüklerimiz bize karşı hem sert olurdu hem de sevgi doluydu.
Onlara asla saygısızlık yapmazdık bizi koruduklarına inanırdık .
Birçok tecrübeyi daha çocuk yaşta yaşadığımızdan günümüzde bazı davranışlar bize ters geliyor .
Geriye dönüp baktığımda çok küçük yaşlarda adam etmişler bizi diyorum .