Bizim Mahalle Şiiri - Avni Hanok

Çocukluğumdan kalma
Seyrek seyrek
Yıkık dökük, bahçeli evler...
Bir Hacı vardı.
İsmi de, kendi de Hacı.
Söğütün altında yatmış şekerliyor.
Hâlbuki hacıyatmaz demişlerdi...

Ahşap bir pencere,
Kurtlar kemirmiş, delik deşik.
Belki de atmış yıllık.
Önünde bir hanımeli, toprak bir saksıda,
Kurumuş!
Bir kuş kondu küflü teline.
Hâlbuki kuşkonmaz demişlerdi...

Kimler gelmiş geçmiş, vay be!
Torunları mevlüt okuttular Hüseyin Dede'ye,
Aradan geçen kırk yılın ardından.
Hâlbuki esâmesi okunmaz demişlerdi...

İttirmeli arabasıyla bir eskici geçti sokaktan,
Kırık leblebiyle naylon, bakır eskisi alan.
'Eskiciiiii, eskiciiiiii...'
Çok derinlerden geldi sesi,
Açıkçası dokundu!
Hâlbuki kimseye dokunmaz demişlerdi...