Bizim Karılarımız Şiiri - Durmuş Karabağlı

BİZİM KARILARIMIZ

Sevgiliyken arkadaştı,
Evlendi adı oldu bizim karı.

Ağaya verdiler onu,
Sormadılar kendisine bile,
Ağa çağırır oldu avrat diye.

Bey ile evlenince inceldi hitabet,
Olurmuy du avrat demek,
Bey çağırır olmuştu hanım diye.

Evlendi köylüsü ile kendide köylü idi,
Usül den yapmışlardı bir nişan,
Yapamadılar düğünü yoksulluktan,
Başka çare yok kaçırdı oğlan.

Adı hiç değişmedi olur mu hiç,
Bu seferde olmuştu adı lan karı,
Kocası köy mektebinde okumuştu,
Onun adı da herifti karıya köre.

Geçtikçe günler aylar yıllar,
Koca başka türlü çağırırdı karıyı,
Bizim Köroğlu olmuştu artık adı.

Dul kalmıştı bizim şehirli herifi,
İhtiyarlığında arar oldu kendine eş,
Bu seferde adı olmuştu karının yoldaş.

Deli kanlılık en güzel çağdır.
Genç kız ise henüz olmamıştır karı.
Sevgili yarendir oğlana göre adı,
Evlenince olacaktır adı ya avrat ya karı.
Bilemedin ya hanım yada bizim Köroğlu.

Hiç birisi ismiyle çağrılmaz olur.
Herifler,beyler,kocalar böyle bilirler,
Anmazlar isimlerini Ayşe,Fatma Sultan diye,
Çünkü onlar avrat,karı,hanım Köroğlu dur artık.
Böyle gelmiş böyle gider olmuş,
Olmamalı böyle onlar bizim karılarımız.

Durmuş Karabağlı
Kütahya -2010