Bizim insanlarımız... Şiiri - Mehmet Tunçer

Doğudan batıya, batıdan doğuya
Kuzeyden güneye, güneyden kuzeye
Tarlada, bağda, bahçede
Tezgâhta, atölyede, fabrikada
Ofiste kendi işinde
Yarınların umutsuzluğu içinde
Onuruyla çalışan
İnsanlar bizim insanlarımız…

Bazı bazı adam yerine konulan
Yaşamları uğruna babadan oğula
Hep birilerine merdiven basamağı olan
Bağırdıklarında susturulan
Yürüdüklerinde coplanan
Sararmış sonbahar yaprakları gibi
Solgun, bezgin
Hastane kuyruklarında çile çeken
İnsanlar bizim insanlarımız…

Satılmış vatansızlar..
Sırça köşkler de yaşasınlar diye
Yaşamayı çok seven onların
Ölüme gönderdikleri
Piyonlar genç çocuklar
İnsanlar bizim insanlarımız…

Ajitasyon makamıyla coşturulan
Fakir fukara……
Bir somon ekmekle doyan
Bir bardak suyla kanan
Bir parmak balla aldatılan
Cafcaflı sözlere inanan
Elindekiyle yetinmeyi bilen
Ve onları da bulamam korkusuyla
Hep şükür eden
Zamanla da önce cebindeki parasını
Sonrada onurundan yemeye başlayan
İnsanlar bizim insanlarımız…

Allı, yeşilli türbanlılar
Sarılı, morlu bikinililer
….Onlar iyi yaşasınlar
Mutlu olsunlar
Aşkla yaşasınlar diyerek
Onlar için doğan…
Onlar için büyüyen…
Onlar için boy veren
Süt kokan kınalı ana kuzuları
Yirmi yaş baharında ölümle tanışan….
.…sonrada…
Al bayraklı tabutlarla uğurlanan
İnsanlar bizim insanlarımız