Bir yazardan bu kadar da etkilenmez ki insan.. Adam canıma okudu.. Bir solukta okudum ve itiraf etmeliyim ki ondan esinlendim.. Belki de o benden esinlendi bilmiyorum.. Bahsi geçen faninin kim olduğunu bazıları yazının başlığından çıkardı.. Bazılarıysa hala aval aval bakıyor, “hadi artık” der gibi..
Henry Charles Bukowski!
Bu çirkin adamı hep duyardım.. Duymayan yoktur zaten.. Kadınlar hakkında en büyük saptamaları o yapmıştır.. Sözü uzatıp ölmüş bir adamın arkasından konuşmak niyetinde değilim.. Yoksa onun bir dahi olmasından girip,onun bunun çocuğu olmasından çıkacağım..
Bugün Bukowski’nin öyküleri gibi bir gündü.. “Sevgili Günlük” salak cümlesiyle başlayan andavallı günlüklerden biri değilsin, merak etme.. Öyle pembe bir sayfaya fosforlu kalemle de yazılmıyorsun, emin ol.. Sen benim sarhoşluğumun içindeki ayık ve de on parmak klavye kullanabilen yanımın ürünüsün..
Yazısıyla konuşan bir deli olduğumun farkında, televizyondaki habere takılıyor gözüm.. Bütün ülke ayağa kalkmış.. Gecenin iki buçuğunda başbakanın televizyonda olduğu ve nedenini hala kavrayamadığım, hatta devletin bile ölü sayısını tahmin etmekte zorluk çektiği bir felaketin haberleri dönüyor gece yarısı haberlerinde.. Kriz masası falan olayına girdiler, telefon numaraları veriyorlar..
Şimdi öğreniyorum ki bir tren kazası olmuş.. Bu kriz masaları 99’da niye yoktu, ben niye kaybettim inancımı.. O lanetli gecede apartmanın beşinci katında yıldızları seyrederken neden çarpmadı tanrı beni..Oradaysa ve bizi yaratmışsa neden adaletli davranmıyordu?
Daha sövülecek o kadar şey var ki.. Boşver..
Adını mıh gibi aklımda tutuyorum
Büyüdükçe büyüyor gözlerin
Ben sana mecburum bilemezsin
İçimi seninle ısıtıyorum.
