Bizim Gibi Adamlar Şiiri - Ertuğrul Bolten

Yalnızsan beyaz bir çay,
demini almışsa mezelerin yanın da.
İki kadeh içince açığa çıkar acıların.
Göz yaşların yağmur gibi akar içine.
Rengarenk geçmiş, ve artık yaşanmayacak hatıralar.
İstesen de elde edemeyeceğin dünler, önceki günler.
Yani... Aşk, tutku, seks, para, pul hepsi boşa.
Yüzüne gülümseme ile acı, aynı anda oturur.
Kaplar en derinlerini, yüreğini, hislerini...
Kırar dökersin uğruna öleceğin düşünceleri.

Bitmeyeceğini düşünürsün ömrünün.
Topladığın, anılarını biriktirirsin bıkmadan.
Çok uzun yılların seni beklediğini sanırsın,
sanırsın ama yanılırsın...
Yaşamak zor gelir be olum.
Yüreğinin atışı değişir ölümün çağırmasını beklersin.
Azrail seni dikkate almaz.
Bırak Azrail'i tabutçu bile ölçünü almaz lan.
Düşün o kadar yitik, o kadar bitiksin.
Gelişine yaşayıp gidersin...

Geçmişine dönsen kralsın, şahsın, padişahsın.
Bir bakışınla insanı titretir bir sözünle
alemi dize getirirsin.
Onca kahpelik görmüşsün hayatın da.
Bilmezler ki bir veda havası ararsın,
barlarda, izbe köşelerde, alkol şişelerin de.
Onca kalabalığın arasın da yürürsün;
kimse görmez seni.
Kalabalıklar için de yalnızlığını
tokat gibi yüzüne vurur hayat.
Her gün defalarca ölmek istersin.
Ölüm bile görmezden gelir seni.
Bizim gibi adamlar hayatı yalnız yaşarlar.
Gözlerini her açtığın da, yaşamın acı kolların da
bulursun kendini.

Düştükçe göz yumarsın kahpeliklere.
Yok olacağını bile bile düştükçe vururlar.
Susarsın insana, susarsın yaşananlara.
Sustukça santim santim gömülürsün yüreğine.
Zarar vermemek için kimselere, ateşin ortasında kalmış
akrep misali salarsın zehrini, kendi bedenine .
Ölmek için değil; öldürmemek için
eziyet edersin kendine.
Sokak sokak ölümü arayışımız boşunaymış meğer.
Madem öyle , Ey ses etmediğimiz çakallar!
Bundan böyle,
burnumuzun üstüne tüy düşse ar gelir ulan !!!
Bilin istiyorum!
Bu dünya da artık size dar gelir ulan! dar gelir!