Bizim Eller Şiiri - Remzi Özmen

Bilmem nasıl söylesem veciz sözleri,
Nakkaş olup dokusam taş beyinlere.
Kökünden söktürüp nefreti, kini
Elimle savursam en derinlere!

Bir sevda bildirsem topraklarımdan,
Tanıtsam Yunus’u kendi sesinden,
Anlatsa ağu değil bal olmalı söz,
Haykırsa sevgiyi öz nefesinden!

Bir Yesevi vardır derler bu elde.
Türkçe söyler olmuş Türkmen ilinde.
Cana kıyılmaz der bu hak emridir,
Derman değil midir her türlü derde?

Varsam Nevşehir’de Hacı Bektaş’a,
Anlatsam meramı dokunsam taşa.
Söylese ceylanlar emin aslandan,
Sevgisiz gidilmez fani dünyadan.

Dinlesem Ömer’i yükü sırtında
Aç için ağlaşan fakir kapıda
Dicle kıyısında kurt kuzu kapsa,
Cezası verilir kim sorumluysa.

Pir Sultan Abdal’ım muhabbet sözdür,
Yanlışa isyanım içimde közdür.
Karşımda vezir olsun, istersen paşa
İstersen başımı tutsunlar taşa.

Çıkıp tarihlere gezinti yapsam,
Fatih’e yalvarıp fermanı alsam,
Adalet Mülktür size mirasım
Buna uyarmalısın benim ey halkım;

Bir kişi devlete tuzak kurmazsa;
İster öz bağrımdan, ister yabancı,
Yaşar bizim ilde güvence bizden,
Acep alırlar mı bu güzel sözden.

Şiarımız bu bizim başka da söz yok
Türk’ü tanımayan elbette pek çok!
Eşref-i mahluktur insanlar bizde,
Bunu duymayanlar kalırlar sözde.

Bir cümle kurarak etsem kıraat,
İçinde bulunsun sevgi sadakat
Tohumlar serpilsin öz yüreklere.
Birleşsin tüm eller en yükseklere.

Bir sevda haykırsam göklere yere
Bir dua dileyip dönsem Kabe ye
Kalplerden söktürüp nefreti kini
Elimle savursam en derinlere

Remzi ÖZMEN
02.05.2006