Bizim Dönem Bir Başkaydı

Ankara’ nın adı yeni kendi eski,
Bir semtinde doğdum.
Anne, baba birde abi,
Evin en küçüğü oldum.
Aradan birkaç sene geçmeden,
Bende büyümeden abi oldum.
Hayatımdaki en güzel günleri,
Saklambaçları, körebeleri,
Daracık sokaklardaki,
Kocaman düşleri,
Hep bu eski semtte buldum.
Kimi zaman aç, kimi zaman tok,
Geçti günlerim çok,
Bir şey biliyorum ki burada,
Umutsuzluğa umut yok.
İlk, orta lise derken,
Hayat olgunlaştırdı erken,
Aç olan var mı diye,
Düşünürdük ekmeğimizi yerken.
Radyo ile başlamıştı ilk aşkımız,
Radyo ile aramızdaydı duvar askımız,
Arkası yarınlar, radyo tiyatroları derken,
Bir başkaydı bizim yaşantımız.
Siyah beyaz televizyon gelmeden,
Sohbetler olurdu evimizde bitmeyen,
Ya komşuluklar, komşuları ziyaret,
En büyük zevkimizdi, bitmeden.
Ne zaman girdi evimize o nesne,
O zaman başladı birbirimize küsme,
Önceleri haftaya düştü komşu ziyaretleri,
Şimdi gelip gitmiyor kimse.
Bir garip olduk bir garip, bilinmez,
Renkli hayatlar gitti geri gelmez,
Saygı ise tümden çekildi aramızdan,
O günleri yaşayan bilir yaşamayan bilmez.
Şimdi çocuklarımız oldu,
Çocukluklarını yaşayamayan,
Her tarafları teknoloji doldu,
Bizim gibi oyunlar oynayamadan.

12.06.2008